.jpg?w=1)
Lot Essay
In the late twenties under the influence of Giorgio De Chirico's Pittura Metafisica and his writer-friend Eddy du Perron, whose work he often illustrated, Carel Willink returned to figuration. In 1930 he began to develop the realistic precision that was to become his trademark. In this period he became interested in old painting-techniques and his subject matters changed drastically.
Willink painted at least 11 portraits of his second wife Wilma Jeuken (1905-1960), whom he met in 1930.
In his first monumental portrait 'Wilma in blue' (1932), now in the collection of the Gemeentemuseum in The Hague, she is standing frontal and full-length against a background of classical architecture. In the present portrait, painted a year later, she has a similar position; the way she is folding her arms and her rigid face looking straight ahead. It is one of the rare portraits in which Willink depicts the figure in an interior. Through the windows in the background we now see an ominous mountainous landscape. The inner and outer space do not seem to be connected. In both portraits there is a special stress on the loneliness placed in scenery-like surroundings. Du Perron, who advised Willink many times, wrote to him shortly after meeting Wilma: "Je moet volgens mij nu bepaald zien te komen tot een eigen stijl.(..) Als Wilma Jeuken je inspireert, componeer iets met haar en om haar. Benut iedere muze die zich voordoet: het voordeel is dat hij met niets anders te maken heeft dan een paar modellen (..) Klamp iedere aan die je curieus lijkt en breng ze op het doek in een rol die je voor ze hebt uitgedacht of die je improviseert (je bent psycholoog genoeg)." (see J. Poot, Een eeuw Willink (1900-1983), Benningbroek 1999, p. 86-87.)
Willink painted at least 11 portraits of his second wife Wilma Jeuken (1905-1960), whom he met in 1930.
In his first monumental portrait 'Wilma in blue' (1932), now in the collection of the Gemeentemuseum in The Hague, she is standing frontal and full-length against a background of classical architecture. In the present portrait, painted a year later, she has a similar position; the way she is folding her arms and her rigid face looking straight ahead. It is one of the rare portraits in which Willink depicts the figure in an interior. Through the windows in the background we now see an ominous mountainous landscape. The inner and outer space do not seem to be connected. In both portraits there is a special stress on the loneliness placed in scenery-like surroundings. Du Perron, who advised Willink many times, wrote to him shortly after meeting Wilma: "Je moet volgens mij nu bepaald zien te komen tot een eigen stijl.(..) Als Wilma Jeuken je inspireert, componeer iets met haar en om haar. Benut iedere muze die zich voordoet: het voordeel is dat hij met niets anders te maken heeft dan een paar modellen (..) Klamp iedere aan die je curieus lijkt en breng ze op het doek in een rol die je voor ze hebt uitgedacht of die je improviseert (je bent psycholoog genoeg)." (see J. Poot, Een eeuw Willink (1900-1983), Benningbroek 1999, p. 86-87.)