拍品专文
The present painting belongs to a small series of Divisionist works painted in Zeeland between 1908 and 1910 of which the present picture is possibly the only example still in private hands. The horizon and contour of the dunes appear high on the canvas, focusing the eye of the viewer on the dappled sunlight in the hollows and slopes of the dunes which has been described by short staccato brushstrokes in a pointilliste style. The resulting composition is a smooth transition from the artist's depiction of the dunes to the sea, to the sky - in the simple treatment of which Mondriaan has achieved a greater level of abstraction than was ever achieved by his friends Jan Toorop and Jan Sluijters.
"From Mondriaan's first trip to Domburg on the island of Walcheren in Zeeland in the Summer of 1908, until his last visit in the Summer of 1914, he was especially inspired by tower structures, dunes and seascapes (...). Sometimes with broad, long strokes, sometimes in extremely fine pointilles. Sometimes with strong contrasting colours, sometimes with extremely fine gradations of pink and blue." (H. Henkels, Mondrian from Figuration to Abstraction, The Hague 1987, p. 38).
Mondriaan's realisation in 1909 of the infinity of Nature coincides with his entry into the Netherlands Theosophical Society (25 May 1909) where the central concern was Man's role within the boundless universe
Blotkamp points out that the light symbolism is clearly related to Mondrian's theosofical ideas in that time: "Dat Mondriaan dergelijke expressiemiddelen hanteerde om zijn theosofische gekleurde visie te vertolken en 'aan het publiek dat er vatbaar voor is' een vermoeden te geven van 'fijnere gebieden', zoals hij aan Querido had geschreven, werd door sommige critici wel herkend, al dan niet op het spoor gezet door mededelingen van de kunstenaar." In this context Blotkamp quotes a leading critic in those days who comments on Mondrian's luministic landscapes: "...de waarneming in hoogsten graad sensitivistisch is, een verbijsterende aanschouwing van het strak starend oog, dat de geheimenissen van het levend organisme in den vlakken kleurschijn tracht te peilen (...). Het onverzadigbaar oog speurt in de diepten van de onmetelijkheid, in de oneindige zelfvermenigvuldiging van den myriaden - chaos naar de wereld van het Niet. En het waarnemingsvermogen treedt buiten zijn gewonen kring, noteert van zijn opmerkingen wat zijn grond en wezen in den persoon, niet in het voorwerpelijke heeft. Er is afdwaling van het zakelijke naar het abstracte, een vervaging van de grenslijn en het subjectieve." (Carel Blotkamp, Mondriaan in detail, Utrecht/Antwerpen 1987, p. 25, 26)
To be included in the forthcoming catalogue raisonné on the artist's work currently being prepared by Robert Welsh
See colour illustration
"From Mondriaan's first trip to Domburg on the island of Walcheren in Zeeland in the Summer of 1908, until his last visit in the Summer of 1914, he was especially inspired by tower structures, dunes and seascapes (...). Sometimes with broad, long strokes, sometimes in extremely fine pointilles. Sometimes with strong contrasting colours, sometimes with extremely fine gradations of pink and blue." (H. Henkels, Mondrian from Figuration to Abstraction, The Hague 1987, p. 38).
Mondriaan's realisation in 1909 of the infinity of Nature coincides with his entry into the Netherlands Theosophical Society (25 May 1909) where the central concern was Man's role within the boundless universe
Blotkamp points out that the light symbolism is clearly related to Mondrian's theosofical ideas in that time: "Dat Mondriaan dergelijke expressiemiddelen hanteerde om zijn theosofische gekleurde visie te vertolken en 'aan het publiek dat er vatbaar voor is' een vermoeden te geven van 'fijnere gebieden', zoals hij aan Querido had geschreven, werd door sommige critici wel herkend, al dan niet op het spoor gezet door mededelingen van de kunstenaar." In this context Blotkamp quotes a leading critic in those days who comments on Mondrian's luministic landscapes: "...de waarneming in hoogsten graad sensitivistisch is, een verbijsterende aanschouwing van het strak starend oog, dat de geheimenissen van het levend organisme in den vlakken kleurschijn tracht te peilen (...). Het onverzadigbaar oog speurt in de diepten van de onmetelijkheid, in de oneindige zelfvermenigvuldiging van den myriaden - chaos naar de wereld van het Niet. En het waarnemingsvermogen treedt buiten zijn gewonen kring, noteert van zijn opmerkingen wat zijn grond en wezen in den persoon, niet in het voorwerpelijke heeft. Er is afdwaling van het zakelijke naar het abstracte, een vervaging van de grenslijn en het subjectieve." (Carel Blotkamp, Mondriaan in detail, Utrecht/Antwerpen 1987, p. 25, 26)
To be included in the forthcoming catalogue raisonné on the artist's work currently being prepared by Robert Welsh
See colour illustration